سر و کله زدن با يک پسر بچه ده ساله سياه پوست در طبقه بيست و چهارم يک ساختمان چندان مفرح نيست. پسرک اما از وقتی فهميده من از سرزمينی بسی دور می آيم و به زبانی ديگر حرف می زنم فکر می کند که همه چيز در زبان من متفاوت است، فکر می کند که اشکال هم متفاوتند. فکر می کند که نقاشی هم در زبان من فرق دارد.
عجب گيری کرده ام من!