عاشقانه ای را زيستن با ناظم چه زيباست. دلم برای هشت ساعت و نيم آنسوترک تنگ شده است. دلم برای جايی که گمان می کنم به آن متعلقم تنگ شده است. دوباره آغاز رفتنی ديگر. سرو بودن چه دشوار است اين همه بهار بنشيند بر شاخه هايت و ننشسته برخيزد. دوباره فصل رفتنی تازه رسيده است. سرو بودن چه دشوار است!

به ياد گذشته ای خيلی دور آنقدر که فقط يک آهنگ ازش باقی مانده!

آقا جان ، تو برای چی شروع کرده ای به خود زنی؟؟؟ يک آدم ديگر يک تصميم عجيب گرفته و خودش هم بايد با عواقبش کنار بيايد و تو به هيچ شکلی در اين ماجرا مسووليتی نداری! پس بس کن خودزنی کردنو. تو در شرايطی نيستی که اين ماجرا خيانتی به اصول زندگيت باشد؛ حتی شرايط زندگيتو به شکلی تغيير بده. گنده اش نکن! تا وقتی که تو بزرگش نکنی اين ماجرا يک هيچه. آدمهايی که می شناسندت هم دارن همينو می گن...... فقط بی خيال خودزنی شو و لذتتو ببر. بابا تو ديگه کی هستی عامو!

برای سپيده!

بيست و چهار شمع در خيالم روشن می کنم. کاش تنهايی بود. به نظرت بيست چهار شمع برای آرزويم کافی است؟؟؟ می خواستم ساعتی در تهران بودن بخواهم. سری به نواب بزنم و ايوانم. کوتاه روی پشت بام خانه مان بنشينم . سرکی بکشم به يوسف آباد. تاکسی بگيرم از تجريش تا کاشانک فقط به بهانه تجربه دوباره زندگی. فکر می کنی بيست چهار شمع کافی است؟ ساعتی در تهران بودن می خواهم.... فقط يک ساعت!

بيست و چهار عدد زيبايی است. دو دوازده است و سه هشت. چهار شش است و شش چهار .... بيست و چهار عدد زيبايی است.
چه کرده ام نمی دانم. چه می خواهم بکنم نمی دانم. بيست و چهار عدد زيبايی است!

دقت کردين بعضی ها چقدر يک طرفه بازند؟؟؟؟؟؟

آه گايا، گايا، گايا.... شش مرداد بی تو گذشته، هر مرداد به يادت ؛ هر مرداد با محمد نوری.... و امسال بيش از هميشه دلتنگ .... دلم می خواهد روی پشت بام خانه مان بنشينم و به کبوتر ها نگاه کنم و ته ته دلم بدانم که می آيی، بدانم که اندوه نبودنت را می خواهی با يک شادی غير منتظره جبران کنی؛ که اين هم شوخی خوشايندی است که به بهای عاشقانه پايانش اندوهش را تاب خواهم آورد.
اين مرداد را بگو.... نيستی و پديدار نخواهی شد..... آه

دو سه روزه خيلی خسته ام. راستی يه جايی می شناسين بشه يه فصل داد کشيد و گريه کرد بی اونکه کسی بگه چته؟؟؟؟ دو سه روزه خيلی خسته ام. همه اش از دنيا فرار می کنم. از همکارام ، از دوستام، از گارد دم در ، از آدمهای کافه حتی از خودم. راستی هر سال نزديک اين روزهای نحس چی توی من می شکنه؟ چرا هر بار بيشتر درد داره؟
لعنت به اين لبخند، لعنت به اين لبخند .... اه حالم حتی از خودمم به هم می خوره. آقا جان برا چی ميای اينجا. بوی لجن اين صفحه رو چطوری تاب مياری؟ هان عامو. بگو شايد منم بتونم تحمل کنم به روش تو....

مامان : خانوم آدم دو کلمه با يکی بحث می کنه می ره تو وبلاگش کولی بازی در می آره؟

هی بحث می کنی هی بحث می کنی.... تا کی می خواهی به دفاع کردن از خودت ادامه بدهی. بگذر. اين آدمها هرگز، خوب گوش کن خانوم سپيده، هرگز تو را آنگونه که هستی نخواهند پذيرفت. نگذار به بهانه دوست داشتنت تو را مورد آزار احساسی قرار بدهند. بگذر. تو مرده ای سالهاست. خلاص!

ديشب در عمق لذت از قدم زنی های شبانه در تنهايی به دو اصفهانی - آشنايان دير يافته - برخوردم!

چه خوبه وقتی مجله های قديمی ات را دوره می کنی تکه کاغذ سفيدی از لای يکيشون بيفته بيرون تکه ای که بدونی کسی به قصد نوشتن برای تو اونجا گذاشته. و خوشا اون ذهن خلاقی که اون نوشته های عاشقانه رو تصور کنه....

ديروز هرولد برام گفت که شاه از دانشگاه کولومبيا يک مدرک افتخاری داشته!!!! حقيقتی بود در خور هيچ حسی جز تعجب

کانال 13 برنامه ای نشان داد از پاکستان و ممنوعيت موسيقی در شهر پيشاور به بهانه ممنوعيت آن در اسلام. گفتم با خودم که گويی اين روحانيت جان و دل خلاصه در زير شکم همه جای دنيا يکجورند. عجب اينکه با ريش و شکم برجسته نشسته و می گويد آری همه اين ملت مسلمان 51 کشور ديگر کافرند و از دم راهيان جهنم و بله به حکم اسلام ناب محمدی زنان نبايد هرگز از خانه بيرون بروند و و و....و جالب اينکه آقای مشرف به پيشاور سفر می کند و به اين حضرات می گويد که اگر شما ريشت را بلند می کنی صد رحمت بر تو باد اما به من نگو که ريش بگذار و خلاصه که کمی تحمل آرای مخالف هم خوب است. می سزيد هزار صفحه درباره اين بنويسم اما حديث مکرر زندگی هر روزه ايرانی می شود و از اعصاب من خارج.

آنکه از نرگس او غاليه تابی دارد باز با دلشدگان ناز و عتابی دارد

ای وای بر اسيری کز ياد رفته باشد در دام مانده باشد صياد رفته باشد!!

خونه مادر بزرگه.... تقديم به کودکی.

عامو جان با کسی که از فرط غريبگی اسمشو حتی نمی پرسی لازم نيست از من و گذشته ام حرف بزنی. لازم نيست تا به يکی می رسی اسم منو بياری. اين دنيا پر آدمه؛ شش ملياردی فکر کنم. دور من يه خط قرمز کلفت بکش يعنی ممنوع! دفعه ديگه خونم به جوش آمد نگی نگفتی ها.

اينم آوازی که قول دلده بودم. اميد باران

ديروز با سبا و مادر محترمم رفتيم خونه يکی از فاميلای دور دور. هی اين سبا ملوس بازی در آورد و به بچه های زير سه سال علاقه نشون داد و منم قبل از رفتن در باره لباسش يک توصيه ای بهش کرده بودم که همه اينا باعث شد که يک دختر معقول و متناسب و گل و بلبل بشه. صبح با صدای تلفن فاميل دورمون بيدار شدم و بعد از سلام و احوال پرسی موجز فرمودند:" دوستتتون می خوان عروس ما بشن؟" و ميزان کف بنده رو نمی شد اندازه گرفت که ای وول سبا کولاک کردی که خالا!

برای همه دوستان غايب که دلمون در همچين تفريح مبسوطی براشون تنگ تر می شه. اينم تقديم بهشون به رسم به جا آوردن سنت ها

دلکش برای سپيده .... خوب گوش کن خانوم کوچولو!

سرنوشت تو را که می بينم می ترسم. ديروز بودی با همه شوخی ها و فلسفه بافی هايت و امروز توی تابوتی خوابيده ای که درش با پيچهايی که قژ قژ به راحتی با پيچ گوشتی برقی فرو می روند بسته می شود و تو شهر آرزوهايت را ترک می کنی. آری ساعتی بعد بايد در فرودگاه باشی. چقدر اين جمله مسخره است...

برای ياسين که ناظم حکمت را دوست می داشت. برای ممت، برای حيفا، برای تونچ، برای سپيده، برای استفان، برای شنو، برای زينب که کاريشان جز زيستن نخواهد بود و به بهانه ای برای فونت ديروز....

زندگی

زندگی شوخی نيست
جدی بگيرش
کاری که فی المثل يکی سنجاب می کند
بی اين که از بيرون و آن سو ترک انتظاری داشته باشد.
تو را جز زيستن کاری نخواهد بود.

زندگی شوخی نيست
جدی بگيرش
اما بدان اندازه جدی که
تکيه کرده به ديوار فی المثل، دست بسته
يا با جامه سفيد و عينکی بزرگ در آزمايشگاهی
بميری تا ديگر آدميان بزيند،
آدميانی که حتا چهره شان را نديده ای؛
و بميری در آن حال که می دانی
هيچ چيز زيبا تر، هيچ چيز واقعی تر از زندگی نيست.

جديش می گيری
اما بدان اندازه جدی
که به هفتاد سالگی فی المثل، زيتون بنی چند نشا کنی
نه بدان نيت که برای فرزندانت بماند
بل بدان جهت که در عين وحشت از مردن به مرگ باور نداری
بل بدان جهت که در ترازو کفه زندگی سنگين تر است.

ناظم حکمت 1948

ياسين امروز مرد. زندگی اما هنوز ادامه دارد، خورشيد صبح بر خواهد آمد و اين آسمان ابری سحرگاه خوشرنگی را تجربه خواهد کرد.
18 تير هم آمد و رفت. آمدم نقاشی بکشم برای امروز و تقديمش کنم به هر کس که به جای من آنجا ايستاده و يار دبستانی می خواند اما نشد. کاش مرا ببخشيد کمی آشفته ام.

مانند هميشه کارگاه شاهکار است. به ديدار کارهای زيبای آتيه نوری برويد.

کسی ديروز تصادف کرد. در همين خيابانی که من زندگی می کنم. می شناختمش. باز هم تابستان باز هم بيمارستان....

سروش نوجوانو به خاطر اون کاغذهای کاهی نازک پراکنده ای که لا به لا برايم جا گذاشته ای دوست می دارم.

می گم به شبم آفتاب استی
يک تشنه لبم جام آب استی
اما ز چه رو در شتاب استی؟
می گم که دلم از تو ترسان است
يک دم بنشين در کنار من
.
.
.
کاش بتوانم اين آواز را برايتان بگذارم اينجا. شايد فردا.

از تنهايی مگريز
به تنهايی مگريز
گهگاه
آن را بجو و
تحمل کن
و به آرامش خاطر
مجالی ده!

ساعتها انتظار.... در ميان صدها آدم جوان در انتظار.... 12 ساعته راهی را پيمودن که 5 ساعته پيموده ام بارها.... زندگی رنگ آسمان است، از نهايت آبی يکباره سرخ می زايد. خسته ام

فونت نازنين، چند روزی ناپديد خواهم شد...... بازخواهم گشت.

وبلاگ قديميم را گذاشتم کنار صفحه اگر خواستيدش....

در خيابانی که من زندگی می کنم چهار راه هايی است از پی يکديگر. هر چهار راه چراغی دارد. از هر جا که ايستاده باشم همه چراغها از پس هم ديده می شوند. همه به يکباره سبز می شوند همه به يکباره قرمز. حالی فکر می کنم که زندگی من هم مثل اين خيابان است. همه چراغهايش به يکباره سبز می شود به يکباره قرمز. از قرمز شدن چراغها نبايد دلشکسته شوم، بايد با خودم بگويم که تنها چند دقيقه طول خواهد کشيد. با خودم بايد بگويم لحظه ای کوتاه است و خيلی تند تر از آنچه گمان می کنم تمام می شود. بايد با خودم بخوانم " نيست ترديد زمستان گذرد ...... وز پيش پيک بهار ...... با هزاران گل سرخ بی گمان می آيد"

از کلاس بوکس که می زنم بيرون خالی خالی ام انگار هر چه اندوه و عصبانيت هست لای مشت هايم چسبيده به کيسه.

بگذار تا بگرييم چون ابر در بهاران کز سنگ ناله خيزد روز وداع ياران
دوستان بوسه ای برای تک تکتان، سفر خوش...

برای زهرا که امروز رفت که نماند(به فتح نون ها).....

عاشق شو ار نه روزی کار جهان سر آيد.....